Een nevenactiviteit die ik in mijn kunstpraktijk heb, is het geven van workshops. Kunst maken met kinderen is zo leuk. Ik heb drie workshops achter elkaar gedaan en ik heb dezelfde structuur met hen georganiseerd, maar allemaal met zoveel verschillende resultaten. Wat het helemaal fantastisch maakt.
We beginnen het eerst klein. We tekenen en aquarelleren een aantal kleurplaten. Ik merkte dat het een goede manier is om te zien wat hun capaciteiten zijn en om als basis te gebruiken voor de rest van de workshop.
Het kalmeert hen ook enorm, ze weten in het algemeen hoe het werkt en waar ze verder moeten. Kort daarna hebben we de tekening uitgeknipt. Gewoon om de gewoonte te verwaarlozen om altijd op hetzelfde papierformaat te werken, maar dat we de macht hebben om het een ander formaat te geven.
Dan knippen we het een beetje op en gaan we naar een formaat groter papier. Ze worden wild, het is leuk om te zien hoe enthousiast een 5-jarige kan zijn over een vel A3-papier. Dus liet ik ze er hun eigen verlangens op creëren. Dan vraag ik ze om het uit elkaar te scheuren, een volledig nieuw blok. Sommigen van hen maken er meerdere en slagen er nog steeds niet in om hun creaties kapot te maken. Anderen duiken er volledig in en maken met de restjes iets nieuws. In alle gevallen is het niet de daad van het doen die telt. Het is weten dat het een optie is.
Dan komt het grote grote verrassingsmoment. Ik heb het A2-papier. Omg, het is groter dan ze in de meeste gevallen zijn en sommige kinderen maken er een theater omheen, ze doen alsof ze flauwvallen, beginnen zichzelf ermee te dimensioneren. Ga er bovenop liggen en sommigen beginnen gewoon te huilen omdat het te groot is. De grappigste gelegenheid was een kind dat glimlachte terwijl hij zijn vel papier knuffelde.
Pas als we het grote papier gaan gebruiken, gaan we verf gebruiken. Waarom, zou je vragen? Nou, het is een puinhoop, een grote grote puinhoop. Ik vraag ouders om hen oude kleren te geven en ze brengen allemaal een plastic beschermingsvestje mee. Maar serieus, sommige kinderen kunnen sommige kinderen douchen en dat heb ik al meerdere keren gedaan.
Ik bescherm de vloer altijd met gewaxt tafelkleed, maar als ik begin met dit onderdeel is het te veel rommel om van terug te komen. Tegen de tijd dat ze hier aankomen, voelen ze zich ook creatief geopend en zijn ze zich bewust van hun bewegingen. Ook weet ik beter welke kinderen wat meer aandacht nodig hebben bij het beheersen van hun beweging en verf.
Dus, hoe zorg ik ervoor dat ze op één plek blijven? Ik maak regels aan het begin van de cursus. Als ik klap, betekent dat dat ze me alle aandacht moeten geven, moeten stoppen met bewegen en stil moeten zijn. Serieus, ze kunnen zo luid zijn. Als ik met mijn vingers knip, betekent dat dat we het goed doen en dat we moeten versnellen, we gaan steeds sneller. Wat als ze de vloerbescherming verlaten? De vloer is lava, en we branden onze voeten. Het is leuk, want ze corrigeren elkaar op dit aspect. Ik hoef hier bijna nooit iets over te zeggen.
Ik zeg je deze ouders, je kunt chillen, je kinderen zijn lief en hebben natuurlijk talent, natuurlijk de een meer dan de ander, maar ze weten allemaal wat ze leuk vinden en waar ze van houden en creëren op hun eigen manier geweldige dingen.
Studio Wendy Nouse 